We zijn blut – De film "The Salt Path" toont een wanhopig echtpaar op een pelgrimstocht naar hoop

"Dan ga ik maar," schreef Hape Kerkeling, terwijl hij zijn rugzak over zijn schouder slingerde om de Camino de Santiago te beginnen, om zo aan zijn eigen burn-out te ontsnappen. Velen volgden zijn voorbeeld en trokken hun wandelschoenen aan op zoek naar ontspanning, zelfreflectie en spirituele verlichting. In de filmwereld groeide de pelgrimsfilm zelfs uit tot een apart genre, bekend als de "slow road movie".

In de breedste zin van het woord zou dit ook "The Salt Trail" van Marianne Elliott kunnen omvatten, een bewerking van Raynor Winns gelijknamige autobiografische bestseller. Deze volgt echter geen pelgrimsroute naar Santiago de Compostela, maar het South West Coast Path langs de Atlantische kust van Engeland.

De ruim 1000 kilometer lange wandelroute geldt als een van de mooiste van de Britse Eilanden en loopt van Minehead in Somerset langs de kusten van Devon en Cornwall naar Poole Harbour in Dorset.

Maar niet alleen de route is anders; ook de motivatie achter de reis van Raynor Winn (Gillian Anderson) en haar man Moth (Jason Isaacs) is anders. De twee gaan niet wandelen om even te ontsnappen aan hun stressvolle, bevoorrechte stadsleven, maar uit wanhoop. Nadat Moth te veel geld heeft geïnvesteerd in het bedrijf van een vriendin, beveelt de rechtbank beslaglegging op haar bezittingen na haar faillissement. De twee hebben vijf dagen de tijd om de boerderij te verlaten, waarmee ze hun bescheiden inkomen veiligstelden met wat landbouw en het verhuren van vakantiewoningen.

In paniek verstopt het stel zich in de kelder terwijl deurwaarders en politieagenten met het ontruimingsbevel op de deur kloppen. Wanneer Raynor een wandelgids ziet, besluiten ze hun rugzakken en tent in te pakken en het South West Coast Path te volgen. Nu ze plotseling al hun bezittingen kwijt zijn, lijkt het verstandiger om door te blijven lopen dan te bevriezen van angst.

Alsof dat nog niet genoeg was, was bij Moth een paar weken eerder een zeldzame, ongeneeslijke, degeneratieve neurologische aandoening vastgesteld die ook het bewegingsapparaat aantast en gepaard gaat met hevige pijnaanvallen. Desondanks gaan ze dag na dag, stap voor stap, verder, terwijl de kustlandschappen zich om hen heen in al hun ruige pracht ontvouwen.

Maar de natuur is niet alleen een troost, maar vaak ook een felle tegenstander. In een pittoreske baai worden ze midden in de nacht meegesleurd door de opkomende vloed, terwijl ze ternauwernood hun bezittingen kunnen redden.

Als daklozen en ontheemden bevinden de wandelaars zich plotseling in een sociaal gemarginaliseerde positie. De film onderzoekt wat het betekent om in armoede te leven terwijl je onderweg bent. Elk bezoek aan de geldautomaat wordt een zenuwslopende ervaring, omdat het onduidelijk is of de machine daadwerkelijk de £40 van hun belastingteruggave zal uitbetalen die het stel maandelijks overhoudt om van te leven. De enige warme maaltijden die ze meestal krijgen, zijn instantnoedels van het kampeerfornuis.

En wanneer de twee in een restaurant voor de regen schuilen, biedt de ober hen tactvol een pot heet water aan, aangezien ze zich geen thee van de drankenkaart kunnen veroorloven. Het spectrum van armoede opent zich in de gaarkeukens, waar de reizigers andere daklozen ontmoeten.

Zoals elke roadmovie draait "The Salt Trail" om vaak bizarre interpersoonlijke ontmoetingen. Moth wordt herhaaldelijk aangezien voor een bekende reisjournalist, wat er zelfs toe leidt dat het stel door Londense hipsters wordt uitgenodigd in hun luxe vakantiehuis. Ze worden in de watten gelegd tot het misverstand is opgehelderd en ze prompt worden weggestuurd.

"The Salt Trail" is geen film die floreert op een meeslepend drama of slimme plotwendingen. Langs het wandelpad ontvouwt zich een geleidelijke ontwikkeling tussen de personages, die, ondanks hun fundamentele onzekerheid, geleidelijk rust vinden en een geheel nieuw gevoel van saamhorigheid als koppel ervaren.

Gillian Anderson ("The X-Files") en Jason Isaacs ("The White Lotus") laten voor deze film al hun sterkwaliteiten varen en vertolken hun rollen als versleten wandelschoenen. Met een evenwichtige, emotionele understatement vertolken ze de langdurige intimiteit van een getrouwd stel dat opnieuw leert op elkaar te vertrouwen.

Zonder enige pathetische poses ontwikkelt het publiek geleidelijk een band met de personages, wier veerkracht groeit. De film neemt een kronkelend pad van wanhoop naar momenten van rust, kracht, acceptatie en hoop. Spirituele avonturiers zoals Hape Kerkeling kunnen daar niet tegenop.

“The Salt Trail,” geregisseerd door Marianne Elliott, met Gillian Anderson en Jason Isaacs, 115 minuten, FSK 6 (in première in de bioscoop vanaf 17 juli)